Historia biologicznej terapii depresji zaczyna się wraz z wprowadzeniem elektrowstrząsów. Terapia ta bardzo długo uważana była za jedyne skuteczne narzędzie terapeutyczne w leczeniu melancholii. Zamiast ograniczyć się do ściśle określonych przypadków, aż do połowy lat pięćdziesiątych elektrowstrząsy były w powszechnym użyciu. Ich nadużywanie i nieprawidłowe warunki ich stosowania wytworzyły w społeczeństwach trwały obraz wręcz barbarzyńskiej terapii. Obecnie do elektrosejsmoterapii psychiatrzy odwołują się tylko wtedy, gdy stan chorego jest szczególnie ciężki, gdy leki są nieskuteczne lub niewskazane. Całkowitej zmianie uległy też warunki w których przeprowadza się zabieg - wykonuje się go w krótkiej narkozie, podając kurarę, która zapobiega wystąpieniu drgawek całego ciała, stosuje się sztuczne oddychanie i wiele innych usprawnień, które powodują, że elektrowstrząsy są obecnie całkowicie bezpieczne.
Kolejnym ważnym krokiem, który dał nadzieję osobom cierpiącym na depresję, okazało się odkrycie dokonane pod koniec lat pięćdziesiątych. Dotyczyło one wynalezienie tymoleptyków i leków antydepresyjnych, które powodowały trwałą poprawę nastroju. Od tego czasu, do dyspozycji lekarzy oddano cały szereg innych środków antydepresyjnych. Leki przeciwdepresyjne są skuteczne aż u dwóch trzecich pacjentów, oczywiście pod warunkiem, że zostaną przepisane w odpowiedniej dawce i na wystarczająco długi okres czasu.
Choć w leczeniu epizodu depresyjnego, zastosowanie środków farmakologicznych jest konieczne, to na dłuższą metę okazuje się ono najczęściej niewystarczające. Wieloletnia praktyka wskazuje, że terapii farmakologicznej powinna towarzyszyć odpowiednia terapia psychologiczna. Psychoterapia umożliwia analizę symptomów choroby i ich znaczenia, a tym samym daje szansę na podjęcie działań leczniczych. Najczęściej określa się ją jako "leczenie duszy" chorego. W przypadku chorych na depresję bardzo długo stosowano jedynie psychoanalizę i terapię podtrzymującą. Dziś wachlarz możliwości terapii znacznie się rozszerzył. W wielkim uproszczeniu można stwierdzić, że wyróżniamy dwie wielkie grupy metod - psychoterapie o inspiracji analitycznej i terapie krótkotrwałe. Metody o inspiracji analitycznej opierają się na powrocie do dzieciństwa i na znalezieniu nierozwiązanych konfliktów psychicznych z tego okresu. Uświadomienie sobie istnienia tych traumatycznych przeżyć, pozwala pacjentowi zmniejszyć ich wpływ na jego obecne schematy myślenia i zachowania. Wśród terapii krótkotrwałych można z kolei wyróżnić terapie kognitywne i interpersonalne. Pierwsze inspirowane są, opisanymi wcześniej, pracami Aarona Becka, drugie natomiast podkreślają niemal fundamentalną rolę adaptacji chorego do jego środowiska. Ich punktem wyjścia jest założenie, że wszelkie zaburzenia depresyjne wywołuje nieprawidłowe funkcjonowanie więzi międzyludzkich. Głównym celem takiej terapii jest więc poprawa umiejętności interpersonalnych pacjenta.
Depresja - DEPRESJA może dotknąć każdego i nękać brakiem snu, obniżeniem nastroju i szeregiem innych dolegliwości. [...]
Rozpoznanie depresji - Pomimo tak powszechnego występowania depresji i licznych kampanii medialnych, jej wykrywalność przez lekarzy pierwszego kontaktu jest stosunkowo niska. [...]
Depresja lekooporna - Amerykańskie badanie kliniczne STAR-D pokazało, że standardowa terapia jednym lekiem przeciwdepresyjnym (tutaj citalopramem) prowadzona przez 3 miesiące [...]
Depresja w psychologii procesu